Park Centralny zlokalizowany jest na działkach nr 3048, 3044, 3045, 3046, 3049, 3047, 3043, 3042, 3038/2, 3039/2, 3039/1, 3038/1, 3017/1, 3038/3, 3038/4, 3038/5, 3017/2, 3017/3, 3017/4, 3017/5, 3038/6, 3038/7, 3040, 3041, 3053, 3017/8, 3037, 3050, 3051, 3052 obręb 0004 Śródmieście , których właścicielem jest Gmina Miasto Świdnica oraz pojedyncze działki, których właścicielem jest Dolnośląski Zarząd Melioracji i Urządzeń Wodnych we Wrocławiu, Oddział w Świdnicy. Obszar ten oznaczony jest w Miejscowym Planie Zagospodarowania Przestrzennego symbolami ZP: P1.5/ZP, P1.11/ZP, P1.12/ZP. Park ujęty jest w gminnej ewidencji zabytków Świdnicy, nie jest wpisany do rejestru zabytków.
Park zajmuję powierzchnie ok. 12,21 ha.
Zachodnią granicę parku wyznacza ulica Sprzymierzeńców oraz teren Wyższego Seminarium Duchownego i zakładu poprawczego. Od północy park graniczy z terenami zabudowy mieszkaniowej, Placem Ludowym i ulicą Lipową. Wschodnią granicę wyznacza ulica Śląska a południową ulica Pionierów Ziemi Świdnickiej.

Obszar parku położony jest na terenie dawnych fortyfikacji miejskich. W części północnej do parku przylega teren pocmentarny dawnego cmentarza św. Mikołaja, usytuowanego pomiędzy zabudową przy Placu Wojska Polskiego.
Od południa do parku wpływają dwa cieki: Witoszówka oraz Młynówka (będąca prawobrzeżnym dopływem Witoszówki). Potok Witoszówka płynie przez cały park, wpływając od jego południowej strony a wypływając w północno – wschodniej części.
Główne wejścia do parku prowadzą od strony południowej od ul. Pionierów i od strony północnej poprzez most.
Park Centralny stanowi południowy fragment unikatowego założenia świdnickich plant usytuowanych na obrzeżu dawnych, XVIII wiecznych fortyfikacji miejskich, otaczających miasto od północy, zachodu i południa. W XVII wieku, jeszcze przed powstaniem fortyfikacji, na obszarze współczesnego parku, znajdowała się wieś Pisarzowice.
Do dziś w parku widoczne są fragmenty twierdzy fryderycjańskiej: ruiny Fortu Witoszowskiego oraz wał ziemny pozostały po zniwelowanej Reducie Wodnej.
W latach trzydziestych XX wieku na miejscu dawnej kawiarni parkowej powstał ogród skalny. W latach powojennych został on zaniedbany i zdewastowany. Odtworzono go w latach 90-tych.
Park położony jest na terenie płaskim, z niewielkimi wzniesieniami od południowego - zachodu i północy. Na wzniesieniu znajduje się m.in. dawny cmentarz św. Mikołaja.

Drzewostan parkowy składa się głównie z drzew liściastych z niewielką domieszką iglaków wśród, których dominuje modrzew.
Szczegółowa inwentaryzacja dendrologiczna z 2015 r. wykazała obecność 1482 taksonów drzew liściastych i iglastych, krzewów liściastych i iglastych oraz krzewinek i runa parkowego.
Najstarszych drzew w wieku ok. 170 lat jest 145 szt., drzew młodszych w wieku ok. 100 lat jest 408 szt., resztę stanowi znacznie młodszy drzewostan.
Drzewa najstarsze są cenne dendrologicznie, natomiast w grupie drzew najmłodszych bardzo duży procent stanowią modrzewie europejskie i robinie akacjowe.
W okresie prowadzenia prac projektowych ( wrzesień - październik 2016 r.) wyznaczono kilka sztuk drzew do obserwacji z uwagi na ich przechylenie, dwa drzewa zakwalifikowano do wykonania podpory.
Młode drzewa i krzewy występują w miejscach eksponowanych, przy ciągach spacerowych, w miejscach wypoczynku. Widoczne są głównie w części zwanej Salonem Ogrodowym, a następnie przy chodniku prowadzącym do Białego Mostu w części południowo – wschodniej, przy ścieżce rowerowej w części południowej. Nasadzenia te podkreślają ciągi komunikacyjne.
Drzewa i krzewy rosnące na terenie Salonu Ogrodowego tworzą regularną kompozycję z drzewami o koronach kulistych oraz skupinami krzewów zimozielonych. Są to w większości kuliste robinie akacjowe oraz rozłożyste jałowce. Po bokach tego założenia występują przerośnięte skupiny krzewów liściastych, których walory dekoracyjne już dawno zostały utracone.
W pozostałych częściach parku zauważalny jest brak krzewów ozdobnych oraz gatunków, których walorem ozdobnym jest jesienne przebarwianie się liści.